Vrouwen
Het jaar is weer flink begonnen, de eerste vier weken zitten er op, nog even en we zitten weer met de kerstboom in de kamer. Ons jaar begon zonder goeie voornemens, want zo voorkomen we dat we later weer sorry moeten zeggen omdat er niks van terecht kwam.
Dus dat stoppen met roken, meer bewegen, minder snoepen, langer slapen, vaker scheren, meer de stofdoek pakken, vaatwasser vullen- en leeghalen, hond uitlaten, tuin aanharken, de was in de machine stoppen, een keertje koken, vuilnisbakken buiten zetten, m’n computerhoek ontsmetten, de geluidszooi afstoffen en ga zo maar door, ik hoef het niet te doen want heb het niet beloofd.
Maar ja, sommige dingen ga ik uiteraard wel doen, als ik er aan toe ben, ik ben en blijf natuurlijk wel een Waterman toch?
Acht februari is het weer zover, dan ‘mag’ ik weer een jaartje toevoegen aan mijn leeftijd, ben je mooi klaar mee. Als je vijf bent wil je acht zijn, ben je tien dan kijk je uit naar vijftien en later naar eenentwintig, want dan was je in ‘mijn tijd’ meerderjarig.
Maar als je ruim achttien bent, zoals ik, kijk je niet meer uit naar verjaardagen, want dan tel je niet meer op maar af. Ik heb altijd gezegd dat ik 105 wil worden, misschien lukt het wel, je weet maar nooit met al die gezonde zalfjes, pilletjes en andere voedingssupplementen, alleen dat woord al.
Toch heb ik de afgelopen week al wat niet beloofde dingen voor mijn Jootje ingelost, ik heb gekookt, viel best mee, gewoon vier minuten in kokend water en dan zijn ze half zacht, de eieren, het was een makkie.
En ik heb de tuindeur voor de hond opengedaan, dus die heb ik ook keurig uitgelaten, wat ben ik toch eigenlijk een ideale vent.
Het moge duidelijk zijn, ik ben niet van de beloftes, ik doe dingen als ik vind dat ze nodig zijn en op mijn tijd, dus eigenlijk ben ik een hork. Maar ik schrijf dit niet omdat ik mezelf zielig wil gaan vinden, nee het gaat me er om de vrouwen eens een pluim te geven.
Wat die allemaal in en om het huis doen is ongelooflijk. Ze weten ook hoe alles werkt, de swiffer, de wasmachine enz., wij mannen snappen meestal niks van al die knipperende lampjes op dat witte monster op zolder.
En koken doen ze als een vijfsterren kok, zelfs als het niet smaakt roepen we nog; heerlijk schat. En daar mogen veel mannen wel eens aan denken, want kunnen we zonder vrouwen?
Natuurlijk zijn er schoonheidsfoutjes, soms pak ik een bolletje sokken en zijn het twee verschillende, maar ach, de kunst is om ze gewoon aan te trekken en er niets over te zeggen. Nee, we kunnen niet zonder vrouwen, dat staat vast!
Jan Koopmans, reacties: jk@ hoogvliet.org
