Hokjes
Wat een woeiwind was het afgelopen weekend zeg, de hoge hoeden hadden het er maar moeilijk mee. Ook in onze tuin gebeurde van alles, maar al werd het een rommel door bladeren en afgebroken takken, we hebben geen echte schade, zelfs de partytent bleef overeind, dankzij de vindingrijke tuien die m’n Jootje met verve aanbracht.
Onze hond Floris denkt er heel anders over, hij vertrouwt geen boom meer. Er viel even verderop dan waar hij van plan was een bescheiden plasje te gaan doen, een flinke tak uit een boom, hij is daar zo van geschrokken dat hij nog steeds van de leg is. Als hij nu buiten loopt en er is wat wind dan kijkt hij onmiddellijk omhoog naar de bomen. Maar verder hebben we geen schade, helaas is dat niet bij iedereen zo gegaan.
Belachelijk als je dan leest dat reddingsdiensten uit moeten rukken en met gevaar voor eigen leven een surfer moeten redden uit de enorme ruwe zee. Het was een dag van te voren al aangekondigd dat het wel eens code rood zou kunnen worden, dus wist ook die watersporter dondersgoed dat het gevaarlijk zou gaan worden op zee. Maar ja, hij vond het kennelijk spannend en een uitdaging om de natuurelementen te trotseren.
Dat hij daardoor ook anderen in gevaar kan brengen kon hem kennelijk niet deren. Er zijn meer ‘hobby’s’ die eigenlijk een vrijage zijn met de dood, bergbeklimmen, stunten met vliegtuigen, speedboten, parachutes en noem ze maar op. Raar dat mensen zo slordig zijn met hun leven, waarom moet je perse de uitdaging aan met de dood? Je kunt toch ook gewoon naar de Efteling gaan en hopen dat er een attractie in storing valt op een moment dat het net even slecht uit komt, gaaf toch?
Ik ben niet meer zo’n waaghals, de tijd dat ik op de 28ste verdieping van de MF Rotterdam over een I bint (stalen balk) liep met de handen vol gereedschap, heb ik wel gehad. Maar ja, toen was ik nog liftmonteur en nam je het allemaal niet zo nauw, gewoon omdat je dacht wel te weten wat je deed. Als ik nu op een keukentrapje moet klimmen begin ik bij de eerste trede al te bibberen, wat is de vloer ineens diep! En dat na 26 jaar in de liftenwereld te hebben gewerkt, ik snap het zelf niet eens.
Maar goed, ik heb Jootje, die klimt overal op en is nergens bang voor, zelfs niet voor mij. Vliegen doe ik ook nooit, sterker nog ik heb nog nooit in een vliegtuig gezeten, nou ja, wel in een F16 maar niet de lucht in, mij te link, er zijn geen vluchtstroken en praatpalen in de lucht. Wel heb ik in een helikopter boven Hoogvliet gevlogen, een soort bromsnor met wentelwieken, meer geluid dan snelheid, maar ik kon mooie foto’s maken en daar ging het om.
En zo zie je maar dat mensen veranderen, wat je eerst kon kun je misschien later niet meer, maar andersom ook, vaak kun je later dingen waar je vroeger niet aan begon. Zo had ik toen ik elektronica studeerde en wat later fotografie en hoogfrequent techniek, nooit kunnen verzinnen om weer later kranten te gaan voltypen, maar zo kan het gaan in het leven.
Een beetje zat het er wel in hoor, toen ik een jaar of 22 was ging ik al freelancen voor Het Vrije Volk van Herman Wigbold, dat ben ik jarenlang blijven doen en later deed ik het zelfde bij wie maar interesse had. Als je mij vraagt wat mijn beroep is weet het zelf niet eens. Zo zie je maar dat hokjes en doosjes vaak onnodig zijn, soms passen mensen nergens in.
Reacties: jk@ hoogvliet.org
