Los draadje
Wat hebben we ons toch kwetsbaar gemaakt, ons leven hangt af van een koperdraadje, levensgevaarlijk! Even een probleempje bij een transformator- schakelstationnetje en vliegtuigen zijn de weg kwijt, treinen snuffelen tussen de koeien in het weiland en niemand kan oma bellen om te vertellen dat er geen sms-je komt om aan te geven welk epje je helpt met het vinden van de nieuwste gympies van Nijkie.
Triestigheid alom, niks doet het meer en we zijn hopeloos de klos, zelfs even de winkel in om een E-drankje te kopen gaat niet meer, de deuren gaan niet open en ook de kassa doet het niet. Maar het allerergste is toch wel dat je niet meer kunt bellen, hoe moet je nu wereldkundig maken dat je hoofdpijn hebt of dat je holle kies pijn doet?
Vorige week bleek nog maar weer eens hoe afhankelijk we zijn van elektriciteit, we kunnen kennelijk niet meer zonder. Toch is juist energie een zeer zwakke schakel in het functioneren van de wereld. Even ergens een gaskraan dicht, een olieboycot, een defecte kerncentrale of windstilte en we zijn letterlijk aan de goden overgeleverd.
Gelukkig viel de schade wel mee, het bleef nog onder de 1 miljard (€1.000.000.000) schade en we kunnen weer lachen om een selfie te maken. We hebben het zelf allemaal gedaan, de vooruitgang ingezet zonder nadenken. Alles is van elkaar afhankelijk en de meeste dingen hebben geen alternatieven. Niet dat ik niet van vooruitgang houd, maar dan wel alleen als het tot verbeteringen leidt.
De auto is leuk, maar bij pech heb je er geen zak meer aan, bij een paard en wagen kon je bij een spaakbreuk met wat touwtjes en latjes je wiel weer repareren of op het paard springen om verder te gaan, nu moet je de wegenwacht bellen, als er stroom is, en lang wachten voordat je weer kan doorrijden.
In de stad werd het een zooitje, iedereen was de verkeersregels vergeten, had nou links of rechts voorrang en geldt dat ook voor scootmobiels en autopeds?
Grappig genoeg waren de puberale tieners de grootste klagers, nee niet omdat de trein niet kwam maar omdat ze hun vriendjes niet konden vertellen, via een ‘eppie’, dat ze nieuwe veters hebben voor hun schoenen.
Als pakweg 70 jaar geleden de stroom uitviel merkte je dat pas tegen de tijd dat de zon onder ging. Je stak dan een kaarsje aan en gooide een extra blok hout in de kachel en zette daar ook alvast de waterketel op om je later warm te kunnen wassen. Koffie zette je ook op die kachel, dus ook dat was er.
Als we nu zonder stroom komen te zitten barsten we van de kou, zitten we te gluren naar een waxinelichtje, drinken lauwe cola en flikkeren we onze kliko vol met bedorven diepvriesproducten, maar het ergste is dat we niemand kunnen bellen om te vertellen dat we zielig zijn.
Geen kachel, geen licht, geen tv, geen smartfoon, geen babyfoon, geen internet en ook geen krant, want de drukpers is niet hout gestookt. Tja, hoezo vooruitgang?
Reacties: jk@ hoogvliet.org
